Deneysel ön çapraz bağ yaralanma modellerinde infrapatellar yağ yastıkçığı eksizyonu ve eksternal fiksatör immobilizasyonunun etkilerinin araştırılması
Yükleniyor...
Tarih
2013
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Ege Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Ön Çapraz Bağ diz eklemi stabilitesi ve biyomekaniğinde önemli role sahiptir. Özelllikle sporculardaki yaralanmalarının ciddi ek sorunlara yol açabilmesi, spora dönüşü tehlikeye sokması, uzun dönemde artrozlarla ilişkisi bu yapının cerrahi tedavi yöntemleri üzerindeki araştırmaların son yıllarda oldukça artmasına yol açmıştır. Ancak halen tedavi yaklaşımlarında, cerrahi tekniklerde, greft ve biyomalzeme seçimlerinde, operasyon sonrası komplikasyonlar üzerinde ciddi tartışmalar devam etmektedir, altın standart bir tedavi yaklaşımında karar kılınmamıştır. Bu yüzden ÖÇB'ın primer iyileşme sürecini inceleyerek eksik kalan unsurları açıklayabilecek deneysel çalışmaların önemi büyüktür. Bu çalışmalardan elde edilebilecek verilerle klinik uygulamalarda yenilikler geliştirilebilir. ÖÇB primer iyileşme süreci eksiklikler içermektedir. Bu konuda en sık vasküler ve biyomekanik nedenler üzerinde durulmaktadır. Bu çalışma ile ÖÇB primer iyileşme sürecinin incelenmesinde temel deneysel modellerden biri olarak sıkça uygulanan santral defekt modelinde infra-patellar yağ dokusu (fat-pad) eksizyonun, ayrıca tam ÖÇB kesisi modelinde eksternal fiksatör ile diz eklemi immobilizasyonun histolojik bağ iyileşmesi, bağ biyomekaniği ve eklem stabilitesi üzerine olan etkileri araştırılmıştır. Değerlendirme histolojik testler ve biyomekanik testler ile yapılmıştır. Histolojik olarak makroskopik-mikroskopik iyileşme, immuno histokimya verileri biyomekanik olarak anterior tibial translasyon (mm) ve tensil test verileri değerlendirilmiştir. İki ayrı kontrollü hayvan deneyi olarak planlanan çalışmalar sonucunda santral defekt tipi parsiyel ÖÇB yaralanma modelinin 10 hafta sonunda tam histolojik iyileşme gösterdiği, 12 hafta sonunda diz eklemi antero-posterior stabilitesini değiştirmediği gözlenmiştir. Santral defekt modelinde fat-pad dokusu eksizyonu uygulaması da diz eklemi antero-posterior stabilitesini değiştirmemiş, ancak bağın tensil özelliklerinden 'Stiffness'(katılık) değerinin artmasına neden olmuştur. Tam kesi modelinde eksternal fiksatör ile diz eklemi immobilizasyonu makroskopik olarak bağ rezidüleri arasında granülasyon dokusu ile füzyon sağlamış olmakla birlikte 12 hafta sonunda diz eklemi antero-posterior stabilitesinde ve ÖÇB tensil özelliklerinde bir farklılık oluşturmamıştır. Çalışmamız sonunda santral defekt modelinin tam histolojik iyileşme potansiyeline sahip olduğunu gözlemledik. Diz eklemi ve ÖÇB biyomekanik özelliklerine etkisi yönünden stabil olduğunu düşünüyoruz. Fat -pad dokusu eksizyonu sonrası oluşan vasküler, biyokimyasal değişikliklerin ÖÇB primer iyileşme süreci ve biyomekanik özelliklerine olan etkileri ileriki çalışmalarla daha iyi anlaşılabilir. Tam kesi modelinde eksternal fiksatörle immobilizayon sonucunda makroskopik füzyon oluşsada biyomekanik unsurlarda farklılık saptanmamış olması ÖÇB yaralanmaları sonrası oluşan çok yönlü instabilitenin daha detaylı modellerle incelenmesinin gerektiğini düşündürtmüştür.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Ön Çapraz deneysel yaralanma modelleri, santral defekt, fat-pad dokusu, eksternal fiksatör., Experimental ACL injury models, central defect, fat-pad, external fixation., Ortopedi ve Travmatoloji A.B.D.
