Erozyon kontrolü ve yeşil alan oluşturmada yararlanılabilecek bazı buğdaygiller üzerinde araştırmalar

Erozyon kontrolü ve yeşil alan oluşturmada yararlanılabilecek buğdaygilleri belirlemek amacıyla Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü deneme tarlalarında 1993 yılında yürütülen bu araştırmada 6 farklı buğdaygil bitkisi ele alınmıştır. Bu bitkilerde 1993 yılı ilkbahar vejetasyon döneminde Büyüme Formu, Bitki Boyu, Kardeşlenme ve Sapa Kalkma Tarihleri, Üniformite, Düzlük, Yeşil Ot Verimi ve Kuru Ot Verimi Özellikleri incelenmiştir. Araştırmada elde edilen sonuçlar şu şekilde özetlenebilmektedir: (1)Bornova koşullarında yürütülen araştırmamızda ele alınan buğdaygillerden ele alınan Domuz Ayrığı (Dactylis glomerata), Kılçıksız Brom (Bromus inermis), Çok yıllık Çim (Lolium perene), Otlak Ayrığı (Agropyron cristatum) ve Kırmızı Yumak (Festuca rubra) yumak formlu buğdaygiller grubunda yer almış, Kılıçsız Brom (Bromus inermis)'da çok kısa rizomlu yapı yanında esas olarak yumak formu saptanmıştır. Tipik stolonlu yapısıyla Stolonlu Tavusotu (Agrosis stolonifera) bu bitkilerden ayrılmış ve Ege Bölgesinin Akdeniz İklim koşullarında yeşil alanlar için daha iyi bir alternatif olacağı izlenimini vermiştir. (2)İncelenen bitkilerden Domuz Ayrığı (Dactylis glomerata), Kılçıksız Brom (Bromus inermis) ve Otlak Ayrığı (Agropyron cristatum) nispeten iri yapıları ve geniş yumakları yanında ilkbahardaki erken gelişme özellikleri nedeniyle toprak muhafaza çalışmaları için daha uygun buğdaygiller olarak dikkati çekmiştir. (3) Stolonlu Tavusotu (Agrosis stolonifera) ve Çokyıllık Çim (Lolium perene) oluşturdukları uniform vejetasyon yapıları ve düzlük özellikleri ile yeşil alan bitkisi olduklarını yeniden kanıtlamışlar; Domuz Ayrığı (Dactylis glomerata) ve Otlak Ayrığı (Agropyron cristatum) ise hem yeşil hem de kuru ot verimlerinin yüksekliği ile erozyon kontrolü çalışmalarında yararlı olabilecek bitkiler oldukları inancını pekiştirmişlerdir.