Çocukluk çağının sentrotemporal dikenli epilepsisi tanılı hastaların retrospektif değerlendirilmesi

Giriş ve Amaç: Epilepsi, toplumda çok sık görülen ve bireyleri bir çok yönden etkileyen kronik bir hastalıktır. Özellikle büyüme ve gelişme aşamasında olan çocuklar fiziksel, ruhsal ve sosyal gelişim becerilerini edinmekte iken bazı sorunlara yol açabilmektedir. Sentrotemporal dikenli epilepsisi çocuklardaki epilepsi sendromları arasında en sık görülenidir. Bununla beraber nöbetlerin nadir olması, uykuda olması ve 16 yaşından sonra kendiliğinden sonlanma eğiliminde olması iyi bir prognozu olduğunu göstermektedir. Bu hastalarda doğru tanı ve tedavi yaklaşımı önemlidir. Bu nedenle bu çalışmada tedavi etkinliğini, ilaç kesilmesi sonrası rekürrens oranını saptamak, rekürrens risk faktörlerini belirlemek ve atipik gidişli olguların tedavi sürecini değerlendirmek amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Ege Üniversitesi Çocuk Nöroloji polikliniğinde takipli sentrotemporal dikenli epilepsili 90 hastanın bilgileri, hasta dosyaları taranarak elde edilmiştir. Ulaşılması gereken ailelere telefon edilerek ulaşılmıştır. Bulgular: Çalışmamızı 35 (%38,9) 'i kız, 55 (%61,1) 'i erkek hastalar oluşturdu. Erkek/Kız oranı 1,57 'idi. Nöbet başlangıç yaşı 4 ile 15 yaş arasında izlenirken yaş ortalaması 7,98 ± 2,3 olarak görüldü. Hastaların %65,6'sı 7-10 yaş grubundaydı. Olguların EEG 'lerinin çoğunda (%81,1) unilateral foküsler olmakla beraber %18,9 da bilateral epileptik foküsler mevcuttu. Bilateral aktivitenin ESES patolojisi geliştirmekte, ilaç başlandıktan sonra da devam eden nöbet aktivitesinde ve ilaç kesim sonrası nöbet tekrarında risk faktörü olduğu görüldü. Hastaların 10(%11,1) 'una hiç ilaç başlanmamıştır. Elli sekiz (%64,4) hasta tek antiepileptik ilaç kullanmaktaydı. En çok kullanılan ilaç valproik asit (%30) ve okskarbazepin (%27.9) idi. İlaç kullanan 80 hastanın 43'ünde (%53,8) ilaç kesildiği ve bu hastaların 9'unda (%20,9) ilk bir yıl içinde nöbet tekrarı olduğu görüldü. Bu durumla ilaç kesimi öncesinde aktif hastalık süresinin uzunluğu (p=0,023) ve ilaç kesim öncesi nöbet sayısının yüksek olması ilişkili bulundu (p=0,02). Sonuçlar: Sonuç olarak sentrotemporal dikenli epilepsi tanısı ile izlenen hastaların genel özellikleri belirlenmiştir. Tedaviden fayda görüldüğü ve tedavi kesimi sonrasında nöbetlerin tekrarlayabileceği saptanmış ve hiçbir ilacın bir diğerine klinik prognoz açısından üstün olmadığı tespit edilmiştir.

Introduction and Objective: Epilepsy is a chronic disease which is very common in society and affects individuals in many ways. Especially children who are in the stage of growth and development acquire physical, mental and social development skills and the disease may cause problems. Childhood centrotemporal spike wave epilepsy is the most common epilepsy syndrome in children. However, the fact that seizures are rare, dormant and tend to end spontaneously after the age of 16 indicates a good prognosis. Correct diagnosis and treatment approach is important in these patients. For this reason, treatment efficacy, determination of recurrence rate after cessation of drug, determination of risk factors for recurrence and evaluation of treatment process of atypical course were aimed. Materials and Methods: The data of 90 patients with childhood centrotemporal spike wave epilepsy from Ege University Pediatric Neurology Clinic were examined from patient files. The families that need to be reached were called by phone. Results: In our study 35 (38.9%) of the patients were female and 55 (61.1%) were male. The male / female ratio was 1,57. The age of onset of seizures was between 4 and 15 years, and the mean age was 7.98 ± 2.3 years; 65.6% of the patients were in the 7-10 age group. Although most of the EEG’s (81.1%) had unilateral foci, bilateral epileptic focuses were present in 18.9%. Bilateral activity was associated with ESES pathology, and the number of seizures after drug initiation was a risk factor for seizure recurrence after drug discontinuation. Ten of the patients (11.1%) did not receive any medication and 58 (64.4%) patients received monotherapy. The most commonly used drugs were valproic acid (30%) and oxcarbazepine (27.9%). Of the 80 patients receiving medication, 43(53.8%) completed therapy and 9(20.9%) of these patients had seizure recurrence in the first year. It was found that there was a statistically significant relationship between recurrence and the duration of active disease before drug cessation (p = 0.023) and the number of seizures before drug cessation (p=0.02).