Yazar "Tayfur, Eda" seçeneğine göre listele

Listeleniyor 1 - 3 / 3
  • Küçük Resim Yok
    Öğe
    Assessment of In-vitro Antileishmanial Activities of Cynara scolymus Extracts Against Leishmania tropica
    (Kafkas Univ, Veteriner Fakultesi Dergisi, 2021) Yildirim, Ahmet; Aksoy, Tulay; Ceylan, S. Sahra; Kayalar, Husniye; Tayfur, Eda; Balcioglu, I. Cuneyt
    It was aimed to investigate in vitro antileishmanial activities of the receptacle, bractea, and stem leaves extracts of Cynara scolymus (artichoke) against Leishmania tropica. The Leishmania isolate, isolated from a cutaneous leishmaniasis patient from Manisa province, Turkey and stored in liquid nitrogen, was identified as L. tropica (MHOM/TR/2012/CBCL-LT) by genotyping. In vitro antileishmanial activities of C. scolymus plant extracts were examined by CelltTiter-glo and hemocytometry, and cytotoxic activities by MTT. IC50 values of receptacle water (WRC), aqueous ethanol (ARC) and ethanol (ERC), bractea leaf water (WBC), aqueous ethanol (ABC) and ethanol (EBC), and stem leaf water (WSC), aqueous ethanol (ASC) and ethanol (ESC) extracts were determined as 2.45 mg/mL, 1.52 mg/mL, 1.66 mg/mL, 3.45 mg/mL, 1.46 mg/mL and 0.58 mg/mL, 0.24 mg/mL, 0.21 mg/mL and 0.08 mg/mL, respectively. When these results are compared with the drug-free control group, it was determined that stem leaf aqueous ethanol (SI: 7.98), ethanol (SI: 4.96) and water (SI: 2.71) extracts with the highest selectivity index (SI) values showed antileishmanial activity (P<0.05). Extracts of C. scolymus did not show cytotoxic activity except for WBC, WRC and ARC. In conclusion, the data presented in the current study indicated that C. scolymus stem leaf extracts (ESC, ASC and WSC) present effective antileishmanial activity. Future studies could focus on the identification and purification of the antileishmanial compounds within these extracts for analysis of their in vivo antileishmanial activity.
  • Küçük Resim Yok
    Öğe
    Human APRIL and FGF-21 and adhesion molecules in relation to cognitive function in elderly diabetic patients
    (Springer India, 2020) Savas, Sumru; Tayfur, Eda; Sarac, Fulden; Akbas, Sibel; Acarer, Ahmet; Gunduz, Cumhur; Akcicek, Fehmi
    Aim A diverse combination of etiologies such as vascular and inflammatory factors and social and physical inactivity may take place in the etiology of cognitive dysfunction (CD). Diabetes mellitus (DM) may contribute to CD over insulin resistance, inflammation, and vascular risk factors. However, mechanisms included in the process are not very clear. We aimed to investigate serum levels of selected biomarkers as a proliferation-inducing ligand (APRIL), FGF-21, P-selectin, soluble vascular cell, and intercellular adhesion molecules-1 (sVCAM-1 and sICAM-1) in elderly patients with DM in relation to cognitive function. Methods A group of 80 elderly type 2 diabetic patients from the outpatient clinic, consisting of 40 patients with CD (mini-mental state examination (MMSE) score < 24) and 40 individuals without CD were enrolled in the study. Anthropometric, sociodemographic, and functional-glycemic evaluations were determined. Biomarker levels were determined by enzyme-linked immunosorbent assay. Results Median sICAM-1 and FGF-21 levels were higher, and P-selectin level, activities of daily living (ADL), instrumental ADL, MNA, and MMSE scores were lower in the CD group (p = 0.002,p = 0.010,p = 0.001,p = 0.001,p < 0.001,p = 0.005,p < 0.001, respectively). There was no significant difference between the groups regarding age, gender, living status, education, cigarette and alcohol consumption, antidiabetic therapy as well as comorbidities such as hypertension and other diseases, depression, body composition, sVCAM-1, APRIL levels, and related biochemical values. Conclusion Median sICAM-1 and FGF-21 levels were higher and P-selectin level was lower in older diabetic patients with CD than in patients with normal cognitive status. Understanding the mechanisms may lead to the prevention or delay of CD in those patients.
  • Küçük Resim
    Öğe
    Tip 2 diabetes mellitus ve kognitif disfonksiyonu olan hastalarda uzun kodlamayan RNA'ların ekspresyon analizi
    (Ege Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2020) Tayfur, Eda; Gündüz, Cumhur; Balcı Okcanoğlu, Tuğçe
    Tip 2 Diabetes Mellitus, artan mortalite ve morbidite oranlarıyla Dünya Sağlık Örgütü tarafından pandemi ilan edilmiş kronik metabolik bir hastalıktır. Bu kronik sendromda, çoklu metabolik yolakların ve moleküllerin etkileşimleri söz konusudur. Bu karmaşık etkileşimler çeşitli hücre tiplerini, dokuları ve sistemleri etkileyerek birçok komplikasyonu beraberinde getirmektedir. Glukoz homeostazının ve insülin sekresyonunun bozulması sonucu oluşan hiperglisemi ile karakterize bu hastalık; en büyük hasarı vasküler sistem ve beyin üzerinde gerçekleştirmektedir. Yüksek glukoz konsatrasyonları sonucu serebrovaskülatürde meydana gelen oksidatif stres ve enflamasyon; şiddetlenerek endotel hasarlarını ve aterosklerozu meydana getirir. Bu hasarlar sonucunda beynin kan perfüzyonunda aksamalar, nöronal hücrelerde deformasyonlar oluşur ve kognitif disfonksiyon’lar ortaya çıkar. Kognitif disfonksiyonlar, beynin sinaps oluşturmada ve nöronal etkileşimlerinde aksamalar yaşaması ve taleplere cevap veremeyecek kadar bilişsel işlev bütünlüğünün bozulması şeklinde tanımlanmaktadır. Hafif bilişsel bozukluk, demans ve Alzheimer prevalansı en yüksek olan kognitif disfonksiyonlardır. Tip 2 Diabetes Mellitus ve kognitif disfonksiyonların klinikte tanı, tedavi ve prognozda rutinleştirilmiş yöntemler içermesine rağmen, kanonik moleküler etkileşimleri, patofizyolojisinin altında yatan sinyal etkileşimleri ve düzenleyici elemanları henüz tam olarak aydınlatılamamıştır. Son on yılın popüler keşfi epigenetik, gen ifadesinin regülasyonu ve ürünlerinin işlevleri, hücresel gelişim ve survival gibi birçok hayati fonksiyonu modüle etme özelliğiyle Tip 2 Diabetes Mellitus ve komplikasyonlarına bakış açımızı değiştirmektedir. Epigenetik, hem glukoz homeostazı hem de bilişsel fonksiyonlar üzerinde etkin rollere sahip olma potansiyelindedir. Epigenetik düzenlemenin elemanları kodlamayan RNA transkriptlerinden oluşmaktadır. Kodlama yapmayan bu transkriptler, 200 nükleotit eşiği ile büyük ve küçük olmak üzere ikiye ayrılarak çeşitlenirler. 200 nükleotidten uzun olan grup, uzun kodlamayan RNA’lar (lncRNA) olarak adlandırılır. Bu tez çalışmasında, epigenetik regülatör lncRNA’ların kanonik etkileşimlere sahip Tip 2 Diabetes Mellitus ve kognitif disfonksiyon patogenezindeki modülatör etkilerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda, Tip 2 Diabetes Mellitus ve Kognitif Disfonksiyon tanısı olan (n=40), yalnızca Tip 2 Diabetes Mellitus tanısı olan (n=40) ve tamamen sağlıklı bireylerden oluşan (n=25) kontrol gruplarına dahil edilmiş tüm olguların serum örneklerinden serbest dolaşan totalRNA izolasyonları gerçekleştirilmiş ve 96 “hastalık spesifik” lncRNA’ nın nispi ekspresyonları qRT-PCR ile analiz edilmiştir. Tip 2 Diabetes Mellitus tanılı olgularda kontrol grubuna göre 25 lncRNA’nın ekspresyonunda azalış; 23 lncRNA’da artış gözlemlenmiştir. Tip 2 Diabetes Mellitus ve kognitif disfonksiyon tanılı olgulardan oluşan çalışma grubunun kontrol grubu ile kıyasında, 34 lncRNA’ da azalış; 1 lncRNA’ da artış; CCND ANCR, DD3, GOMAFU, LincRNA-VLDLR, MEG3, NEAT1, PANDA, PCAT-1, RMRP, SCA8 ve ST7OT4 lncRNA’larında anlamlı fark saptanmıştır. Tip 2 Diabetes Mellitus ve kognitif disfonksiyon tanılı olgu grubu, yalnızca Tip 2 Diabetes Mellitus tanısı olan olgu grubu ile kıyaslandığında ise, 24 lncRNA’ da azalış; 1 lncRNA’ da artış; AAA1, DLG2AS, HOTAIRM1, NDM29, PCAT-32, SAF ve Telomerase RNA’larında anlamlı fark tespit edilmiştir (kat değişimi >±2.0, p<0.05). Çalışmamız sonuçlarına göre anlamlı fark elde ettiğimiz CCND-ANCR, DD3, GOMAFU, NEAT1, NDM29 ve DLG2AS lncRNA’larının, Tip 2 Diabetes Mellitus ve kognitif disfonksiyon patogenezinde rol alan moleküler etkileşimler üzerinde önemli regülatör etkilere sahip olabileceği düşünülmektedir. Bu lncRNA’ ların, hem Tip 2 Diabetes Mellitus hem de buna bağlı olarak oluşan komplikasyonların tanı ve tedavisinde etkin biyomarkerler olarak kullanılabilme potansiyeli, ileri çalışmalar ile gösterilmelidir.