Cezayir'in Fransız sömürgeciliğine karşı yürütttüğü bağımsızlık mücadelesi

Cezayir bağımsızlık savaşı 1954 yılında başladığında, ilk başta bir grup asinin gerçekleştirdiği bir isyan olarak nitelendirilmişti. Cezayir halkına önerilen bazı reform tasarılarıyla bağımsızlık isteğinin önünün alınabileceğini düşünen Fransa, uzun bir süre Cezayir'deki durumun ciddiyetini görmezden geldi. Ayrıca, Fransız İmparatorluğu'nun ?incisi? ve Fransa'nın ayrılmaz bir parçası olarak görülen Cezayir'in bağımsızlığını kazanması Fransa için kabul edilemez bir şeydi. Savaş başladıktan sonra Fransız hükümeti, bir yandan kendisine çok büyük kayıplara neden olan bu sömürgedeki isyanı bastırma, bir yandan da uluslararası kamuoyundan ve diğer devletlerden gelen baskıyı bertaraf etme ikileminde kaldı. Hükümet, aynı zamanda savaş başladığında sayıları neredeyse bir milyonu kolonları memnun etme çabası içindeydi. Fransa, 1954 yılında Hindiçini'ndeki sömürgelerini, 1956 yılında da Kuzey Afrika'daki diğer topraklarını; Fas'ı ve Tunus'u kaybetti ve kimi çevrelerde Cezayir'in Fransa'ya bağlılığının korunması, bir prestij meselesi olarak algılandı. Ancak zamanla bağımsızlık mücadelesi hız kazandı ve Fransa için bu sömürgesini elinde tutmak giderek daha zor hale geldi. 1958 Eylül'ünde sürgünde Geçici Cezayir Cumhuriyeti Hükümeti kuruldu ve 1959 Eylül'ünde, De Gaulle, Cezayirlilere, kendi devletlerini kurmaları seçeneğini de içeren üçlü bir öneri sundu. Bağımsızlık kararının verilmesinden sonra, Fransa bu kez de Cezayir'i kendi vatanları olarak gören ve bu nedenle bağımsızlık fikrine karşı çıkan kolonların ve bağımsızlığı engellemek için OAS adlı örgütü kuran bazı generallerin çıkardığı kargaşa ile uğraşmak zorunda kaldı. Ancak, 1962 yılında bağımsızlık kararı referandum ile onaylandıktan sonra, artık bu durumun geri dönüşü yoktu. Cezayir, çok geç ve zorlu bir mücadeleden sonra da olsa, bağımsız bir devlet olarak dünya sahnesinde yerini almış bulunmaktaydı.