Bazı buğday ve triticale varyetelerinin çeşitli ekolojilerde adaptasyonlarını belirlemede kullanılan stabilite parametreleri üzerine araştırmalar
Küçük Resim Yok
Tarih
1992
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Ege Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/closedAccess
Özet
1988-1989 ve 1989-1990 yıllarında İzmir'in Menemen ilçesi ve Muğla'nın Ortaca ile Ula ilçelerinde kurulan bu denemelerde yedi buğday ve iki Triticale genotipi kullanılmıştır. Bu genotipler Cumhuriyet-75, Menemen-88, Nacozari-76, Buc's, Balcalı, Marmara Gönen ile Juanillo-97 ve Beaguelita'dır. Dane verimi, bin dane ağırlığı, bitki boyu ve m2'de başak sayısı özellikleri açısından genotiplerin çevrelere uyum yetenekleri, Finlay ve Wilkinson (1963), Eberhart ve Russell (1966), Perkins ve Jinks (1968), Francis ve Kannenberg (1978) tarafından öne sürülen stabilite parametreleri kullanılarak tahmin edilmiştir. İki yıl ve üç yerde kullanılan denemelerde bu özellikler açısından yer ve yıllar üzerine birleştirilerek varyans analizi; Genotip X Çevre şeklinde oluşturulan iki yanlı tablodan regrasyon katsayısı standart hata, regresyondan sapma kareler toplamı, varyans, varyans katsayısı, Genotip X Çevre interaksiyon etkileri, sıralama ortalamaları gibi kriterler hesaplanmıştır. Elde edilen sonuçlar aşağıdaki gibi özetlenmiştir. 1-Genotiplerin çevre koşullarına adaptasyonları bütün özellikler açısından, büyük ölçüde her bir genotipin çevrelerle yarattıkları interaksiyon etkilerine bağlı olmuştur. 2-Çalışmada kullanılan 4 stabilite yöntemine göre dane verimi, bin dane ağırlığı, bitki boyu özellikleri açısından Cumhuriyet-75 denenen bütün çevrelere iyi bir uyum göstermiştir. m2'de başak sayısı özelliği açısından Finlay ve Wilkinson (1963), Eberhart ve Russell (1966) ve Perkins ve Jinks (1968)'in stabilite parametrelerine göre Marmara; Francis ve Kannenberg (1978)'e göre Menemen 88 en iyi adaptasyon durumuna sahip olmuştur. 3-Araştırmamızda Finlay ve Wilkinson (1963), Perkins ve Jinks (1968) yöntemleri arasında regresyon katsayıları yönünden matematiksel bir ilişki bulunduğu görülmüştür. Bu ilişki bi = 1+Bi şeklindedir. 4-Eberhart ve Russell (1966), Finlay ve Wilkinson (1963)'un regresyon katsayısını kullanmıştır. Önerilen yöntem Perkins ve Jinks (1968)'in önerdiği yöntemin aynısıdır. Nitekim çalışmamızda bütün özellikler açısından Eberhart ve Russell (1966)'in ve Perkins ve Jinks (1968)'in regresyondan sapma kareler toplamı değerleri eşdeğer bulunmuştur. 5-Francis ve Kannenberg (1978)'in kriterlerine göre dane verimi, bin dane ağırlığı, bitki boyu özellikleri açısından stabil bir genotip seçiminde Finlay ve Wilkinson (1963)'dakine benzer bir sonuç ortaya çıkarmaktadır. 6-Finlay ve Wilkinson (1963)'a göre regresyon katsayısı tahmininin Perkins ve Jinks (1968)'e göre daha kolay olduğu, dikkate alınırsa özellikle çok sayıda genotipin denendiğinde Finlay ve Wilkinson (1963)'ün regresyon katsayısına regresyondan olan sapmaların varyansı da bir kriter olarak eklenerek daha uygun bir stabilite yöntemi kullanılabilir.
Açıklama
Araştırma Projesi -- Ege Üniversitesi, 1992
