Stres üriner inkontinans tedavisinde biofeedback yardımı ile bireyselleştirilmiş pelvik taban kas egzersizleri: Uzun süreli eğitime karşı tek seferlik eğitimin etkinliği

Amaç: Bu çalışma stres üriner inkontinans (SÜİ) tedavisinde bireyselleştirilmiş pelvik taban kas egzersizlerinin (PTKE) tek seans ya da uzun süreli biofeedback (BF) eşliğinde uygulanmasıyla elde edilen etkileri karşılaştırmak amacıyla planlanmıştır. Gereç ve Yöntem: SÜİ tanılı 30 kadın hasta iki gruba randomize edilerek; 1. gruba 8 hafta boyunca haftada 2 defa BF eşliğinde bireyselleştirilmiş PTKE eğitimi verilmiş, 2. gruba ise bir defa BF eşliğinde PTKE eğitimi verildikten sonra, bireyselleştirilmiş PTKE uygulamasına ev programı şeklinde devam etmesi istenmiştir. Tek seanslık BF uygulamasının temel amacı PTKE’nin doğru bir şekilde yapılmasını öğretmektir. Sekiz haftalık program tamamlandıktan sonra, her iki grup egzersizlere ev programı şeklinde 4 hafta daha devam etmiştir. Hastalar tedavi öncesi, 8. ve 12. haftanın sonunda , üç günlük mesane günlüğü ile saptanan ortalama günlük idrar kaçırma sayısı, günlük kullanılan ped sayısı, 1 saatlik ped testi sırasında kaçırılan idrar miktarı (gr), BF ile ölçülen istemli maksimum kasılma basıncı (cmH20), uzun süreli kontraksiyonların devam etme süresi (sn), King Sağlık Anketi (KHQ) , inkontinans etki sorgulaması (IIQ-7), inkontinans yaşam kalitesi ölçeği (I-QOL), Beck depresyon ölçeği, vizüel analog skala (VAS) ile saptanan tedavi memnuniyeti, kullanılarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Uzun süreli BF ve tek seans BF ile PTKE eğitimi verilen her iki hasta grubunda 8. ve 12. haftalarda yapılan değerlendirmelerde tedavi öncesine göre günlük idrar kaçırma sayısı, günlük ped sayısı, 1 saatlik ped testi sırasında kaçırılan idrar miktarında azalma; BF ile ölçülen istemli maksimum kasılma basıncı, uzun süreli kontraksiyonların devam etme süresinde artma; King Sağlık anketi , inkontinans etki sorgulaması (IIQ-7), inkontinans yaşam kalitesi ölçeği (IQOL) ve Beck depresyon ölçeği verilerinde iyileşme istatistiksel olarak anlamlı düzeyde saptanmıştır (p< 0,001). Değerlendirme parametrelerinin takip noktalarındaki değerleri ve zamana bağlı değişimleri karşılaştırıldığında gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır (p>0,05). Tedavi memnuniyetini değerlendiren VAS skorlarında gruplar arasında anlamlı bir fark gözlenmemiştir (p> 0,05). Tartışma: SÜİ tedavisinde PTKE eğitiminde BF, tek seans olarak egzersizleri doğru bir şekilde öğretmek amacıyla kullanıldıktan sonra ev programı şeklinde sürdürülen bireyselleştirilmiş egzersiz programının, uzun süreli BF eğitimi şeklindeki PTKE programından elde edilene benzer etkinlik sağladığı saptanmıştır. Tek seanslık BF eğitimi ile PTKE’nin öğretilmesini takiben verilen ev programı ile SÜİ’lı hastaları, uzun süreli BF uygulamasına benzer etkinlikle tedavi etmek mümkündür.

Objectives: This study was planned to compare the effects of individualized pelvic floor muscle exercises (PFMT) in the treatment of stress urinary incontinence (SUI) applied in a single session with long-term biofeedback (BF). Materials and method: Thirty female patients diagnosed with SUI were randomized into two groups; individualized PFMT training was given to the 1st group twice a week for 8 weeks, and the 2nd group was asked to continue the individualized PFMT practice as a home program after the single session PFMT training, accompanied by BF once. The main purpose of the one-session BF application is to teach how to perform PFMT correctly. After the eight-week program was completed, both groups continued the exercises as a home program for another 4 weeks. Before the treatment, at the end of the 8th and 12th weeks these parameters were assessed; the mean number of urinary incontinence instances detected by the three-day bladder diary, the number of pads used daily, the amount of urine loss during the 1-hour pad test, the voluntary maximum contraction pressure measured by BF (cmH20), duration of prolonged contractions (sec), King's health questionnaire (KHQ), incontinence effect questionnaire (IIQ-7), incontinence quality of life scale (I-QOL), Beck depression scale, treatment satisfaction as determined by visual analog scale (VAS). Findings: In the evaluations made at the 8th and 12th weeks in both patient groups who received PFMT with long-term BF and single-session BF; the number of urinary incontinence per day, the number of pads per day, the amount of urine lost during the 1-hour pad test decreased; voluntary maximum contraction pressure measured by BF, duration of sustained contractions increased; King's health questionnaire, incontinence effect questionnaire (IIQ-7), incontinence quality of life scale (I-QOL) and Beck depression scale improved and all of these changes were statistically significant in both group assessment (p< 0.001). When the values of the evaluation parameters at the follow-up points and their changes over time were compared, no statistically significant difference was found between the groups (p>0.05). No significant difference was observed between the groups in the VAS scores evaluating treatment satisfaction (p> 0.05). Conlusion: In the treatment of SUI, it was determined that individualized exercise program might be continued as a home program after BF was used as a single session to teach the exercises correctly in PFMT. And that provided similar efficacy to obtained from the PFMT program in the form of long-term BF training. It is possible to treat patients with SUI with efficacy similar to long-term BF application, with a home program following the teaching of PFMT with a one-session BF training.