Intersubjectivity and recognition in cli-fi in the age of the anthropocene

This dissertation examines the intersection of ecological and social crises in the Anthropocene, focusing on how contemporary literature reveals the profound interconnections between environmental degradation and social injustice. Drawing on John Lanchester's The Wall and Rachelle Atalla's Thirsty Animals, the study explores how these novels reflect the moral and social dimensions of climate collapse, with particular emphasis on the concept of recognition as theorized by Axel Honneth. Central to the analysis is the idea that ecological harm cannot be disentangled from social pathology, as the environmental crises of the Anthropocene exacerbate the vulnerability of marginalized groups, particularly climate refugees, who are denied recognition and dignity by a morally failing system. Through their portrayal of displaced individuals and communities grappling with the consequences of ecological collapse, these novels illuminate how literature serves as a critical lens for understanding the ethical and social challenges of our time. By integrating Honneth's philosophy of recognition with the analysis of climate fiction, this dissertation highlights the role of literature in revealing the urgent need for ethical reflection and collective action in the face of environmental and social breakdown. In doing so, it offers a deeper understanding of the Anthropocene, proposing that literature has the potential to foster a more just and sustainable future through its capacity to expose and challenge the moral failures that underpin the ongoing ecological crisis.

Bu doktora tezi, Antroposen çağının ekolojik ve sosyal krizlerin kesişimini incelemekte olup, çağdaş edebiyatın ekolojik kriz ile sosyal adaletsizlik arasındaki derin bağlantıları nasıl ortaya koyduğunu keşfetmektedir. John Lanchester'ın The Wall ve Rachelle Atalla'nın Thirsty Animals adlı eserleri üzerinden yapılan inceleme, bu romanların iklim krizinin etik ve sosyal boyutlarını nasıl yansıttığını, özellikle Axel Honneth'in tanınma kavramına yaptığı göndermeleri vurgulamaktadır. Analizin merkezinde, ekolojik patolojilerin sosyal patolojilerden ayrılamayacağı ve Antroposen'in çevresel krizlerinin, özellikle iklim mültecileri olmak üzere, marjinalleşmiş grupların savunmasızlıklarını artırarak tanınma ve onurlarının reddedildiği bir sistemi ortaya çıkardığı fikri yer almaktadır. Bu romanlar, ekolojik çöküşün sonuçlarıyla mücadele eden yerinden edilmiş bireylerin ve toplulukların tasvirleri üzerinden, edebiyatın zamanımızın etik ve sosyal zorluklarını anlamada nasıl kritik bir araç olarak işlev gördüğünü gözler önüne sermektedir. Honneth'in tanınma felsefesi ile iklim edebiyatı analizini bir araya getiren bu tez, edebiyatın çevresel ve toplumsal çöküş karşısında etik düşünce ve kolektif eylem ihtiyacını ortaya koyma konusundaki dönüştürücü gücünü vurgulamaktadır. Böylece, Antroposen'i daha derinlemesine anlamamızı sağlayarak, edebiyatın çevresel krizlerin ardındaki moral hataları teşhis etme ve onları sorgulama yoluyla daha adil ve sürdürülebilir bir geleceği teşvik etme potansiyeli önerilmektedir.