Aerobik limit güç: zirve oksijen kullanımı veren en yüksek güç çıktısı aşıldığında enerji tüketimi daha anaerobik midir?

Şiddetli egzersiz alanının üst sınırının belirlenmesinde yaygın olarak kullanılan iki farklı yöntem bulunmaktadır. Hill ve arkadaşları (2002) bu sınırı belirleyebilmek için bitkinlikle sonlanan sabit yüklü şiddetli egzersizlerde maksimal O2 kullanımına (VO2maks) ulaşma zamanı ve tükenme zamanlarına ait ilişkiye dayalı bir yöntem (IHİLL) öne sürmüşlerdir. Caputo ve Denadai (2008) ise yine şiddetli egzersizlerden elde edilen VO2 yanıtlarının tipik ölçüm hatasına dayalı bir yöntem (IC&D) geliştirmişlerdir. Ancak literatür dikkatle incelendiğinde, şiddetli egzersiz alanının üst sınırının, toplam enerji tüketiminde halen daha yüksek (%50+) bir aerobik katkı sağlanabilen en yüksek egzersiz yoğunluğuyla (bu tez çalışmasında; Aerobik Limit Güç: ALG olarak tanımlanmıştır) yakından ilişkili olabileceği görülebilir. Fakat hiçbir çalışmada, bireysel bir ALG düzeyi belirlenerek, bu egzersiz şiddeti IHİLL ve IC&D ile kıyaslanmamıştır. Bu çalışmanın amacı; IHİLL ve IC&D değerlerini ALG ile kıyaslamaktır. Çalışma fiziksel olarak aktif 15 erkek katılımcıyla gerçekleştirilmiştir. Katılımcılar öncelikle VO2maks düzeylerinin belirlenmesi için kademeli egzersiz testlerine tabi tutulmuşlardır. Devamında, farklı günlerde sabit yüklü tüketici testler uygulanmıştır. Bu testlere anaerobik enerji katkısının daha baskın olabildiği ilk egzersiz şiddeti belirlenene kadar devam edilmiştir. Testler sırasındaki oksidatif, glikolitik ve fosfolitik katkı oranları sırasıyla, egzersizlere ait VO2 yanıtları, egzersiz sonu kan laktatı yanıtları ve toparlanma VO2 kinetiklerine ait hızlı bileşen kullanılarak belirlenmiştir. IHİLL, şiddetli egzersiz alanı içinde gerçekleştirilen dört tüketici egzersizden elde edilen VO2maks'a ulaşma ve tükenme zamanları arasındaki lineer ilişki ile egzersiz şiddeti ve tükenme zamanları arasındaki hiperbolik ilişki kullanılarak tahmin edilmiştir. IC&D, yine dört tüketici egzersizden elde edilen en yüksek VO2 ortalamalarının tipik ölçüm hatası farkına dayalı olarak belirlenmiştir. IHİLL ve IC&D değerlerinin ALG'yi tahmin etme başarısı geçerlilik analizleriyle sınanmıştır. Elde edilen bulgulara göre; IC&D ile ALG arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (339±53,2 W'a kıyasla 383±57,7 W; p<0,001). Diğer yandan IHİLL ve ALG benzer egzersiz şiddetlerine karşılık gelmiş (379±61,1 W'a kıyasla 383±57,7 W; p>0,05; r=0,99; EB: 0,47) ve uyumlu bulunmuştur (%TSH: %1,73 W; Ortalama Fark: -3,3 W; Uyum Sınırı: -17,1 W'dan 10,4 W'a). Bu bulgular, ALG'yi veren egzersiz yoğunluğunun, şiddetli egzersiz alanının üst sınırının belirlenmesinde kullanılabilecek yeni bir kriter olabileceğini göstermiştir. Bu tanımlamaya göre; şiddetli egzersiz alanı aşıldığında artan egzersiz şiddeti ve kısalan egzersiz zamanına bağlı olarak artan anaerobik katkı oranı %50+ olur ve aerobik enerji katkısına kıyasla daha baskın hale gelir.

There have been two different methods commonly used for estimating the upper boundary of severe exercise domain. Hill et al. (2002) proposed a method (IHILL) based on the relationship of the time to achieve maximal O2 utilization (VO2max) and time to exhaustion during constant work-rate exhaustive exercises to estimate this boundary. Caputo and Denadai (2008) developed a method (IC&D) based on the typical error of measurement of VO2 responses to exhaustive severe-intense exercises. However, upon careful examination of the literature, it can be seen that the upper boundary of the severe exercise domain may be closely related to the highest exercise intensity that is still provided a greater aerobic energy contribution (50%+) to total energy expenditure (Aerobic Limit Power: ALP in this thesis study). However, an individual exercise intensity given the ALP has not been evaluated and compared to the IHILL and IC&D, yet. The aim of this study was to compare IHILL and IC&D values with the ALP. This study was conducted with 15 physically active male participants. Primarily, participants were subjected to incremental exercise tests to determine the VO2max. Afterwards, constant work-rate exhaustive exercises were performed on different days. Those exercises were carried out until the first exercise intensity, which is highly derived from anaerobic energy contribution, was elicited. The oxidative, glycolytic, and phospholytic contribution rates were subsequently assessed using exercising VO2 responses, post-exercise blood lactate responses, and the fast component of recovery VO2 kinetics. The IHILL was estimated using the linear relationship between time to achieve the VO2max and time to exhaustion, and the hyperbolic relationship between exercise intensities and time to exhaustion durations obtained from four exhaustive exercises performed within the severe exercise domain. The IC&D was predicted based on the difference between average of the highest VO2 responses and one typical error of measurement obtained from four exhaustive exercises. The success of IHILL and IC&D in estimating the ALP were examined by validity analyses. According to the results, the difference between IC&D and ALP was statistically significant (339±53.2 W versus 383±57.7 W; p<0.0001). Otherwise, it was found that the IHILL and ALP corresponded to similar exercise intensities (379±61.1 W versus 383±57.7 W; p>0.05; r=0.99; ES: 0.47) and were identical (SEE%; 1.73% W; Bias: -3.3 W; LoA: -17.1 W to 10.4 W). Those findings suggested that the exercise intensity corresponding to the ALP could be a new criterion for defining the upper boundary of the severe exercise domain. According to this definition, when the upper boundary of the severe exercise domain is exceeded, due to the increasing exercise intensity and shortening exercise duration, anaerobic energy contribution enhances 50%+, and thus it becomes a predominant energy source compared to the aerobic energy contribution.